جمعه 1401/10/30

کورش یک کانال تلگرام راه انداخته به آدرس : Kourosh

مطلب زیر از نوشته های اونه :

بعضی از ما انسان ها در طول زندگی چنان بازیچه خودخواهی، زیاد‌خواهی و ابزاری برای دیگر هم نوعان خود هستیم، که گاهی فراموش میکنیم خود در طول زندگی چه هدفی برای آینده خود داشتیم. زمانیکه به خود روی می‌آوریم و به سمت هدفی که برای آینده خود متصور بودیم، برویم. آن سیاهی و زخم هایی که دیگران بر پیکره روح و جان ما وارد کردند، ما را منصرف از حرکت کرده یا با فکری پر از تردید و ترس از شکست به سوی آینده متصور شده برای خود رهسپار میشویم.

حال سوال این است آیا مقصر ما هستیم !؟ یا دیگران که باعث بروز این رفتار در وجود ما شدند.
در جامعه ایران که همواره در سراشیبی روز افزون دوگانگی های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی قرار داشته و دارد، بعضی از باورهای دینی یا ایدئولوژی حاکم بر جامعه یا خانواده، با از بین بردن اعتماد به نفس شخص و آرزوهایی که شخص برای آینده خود متصور شده است، او را به قهقرای تاریکی وجود خود فرو می‌برد.

حال در جواب به این سوال، که آیا خود ما هم مقصر هستیم یا خیر، می‌توان با قطعیت بیان کرد که حتی خود ما نیز در به وجود آمدن این سیستم، مقصر هستیم
اما بزرگترین مقصر اصلی داستان، سیستم آموزشی جامعه و خانواده است که به جای آزادی و آزاد زیستن و رهایی از بند بردگی، به ما گریه و گدایی کردن برای آزادی را یاد دادند. به ما یاد ندادند که آزاد به دنیا آمده‌ایم و می‌توانیم به سوی آینده‌ای که بر اساس علایقمان برای خود متصور بوده‌ایم، پیش برویم. براساس تصور غالب حاکم بر جامعه، ما بردگانی در بند هستیم که نباید ذره‌ای از چهارچوب فکری جامعه خارج شویم و اما اگر از آن چهارچوب تعیین شده پیروی نکنیم، با نکوهش‌های جامعه مواجه خواهیم شد.
حال افرادی که آزاد‌تر هستند، افراد سرخورده را به بند اسارت خودخواهی و زیاده‌خواهی خود گرفته و با افکار مسموم خود زخم هایی بر پیکره روح و جان آن‌ افرادی که رویای آزادی دارند، می‌زنند.
و افرادی که از بند اسارت آزاد می‌شوند، برای تسکین زخم‌های خود، راه اربابان خود را پیش گرفته و به جای آنکه مرحمی برای افراد جامعه باشند، آن‌ها را به بند اسارت خود درمی‌آورند.

همه ما مقصر هستیم و این قصور به کل ریشه جامعه رسوخ و آن را بکل مسموم کرده است.

پی نوشت : سکوتم از رضایت نیست ، دلم اهل شکایت نیست !